Mijn weg

Als 12 jarige ben ik begonnen op gymnasium. Een plek waar ik echt niet thuis hoorde. Ik was geen wetenschapper. Geen onderzoeker. Althans niet wat betreft de aangeboden vakken en lesstof. En omdat ik er niet paste, mijn puberteit inclusief alles wat erbij hoort zich aandiende en niemand me in deze chaos een beetje de weg wees, werden ervaringen omgebouwd tot overtuigingen. Ik voelde me dom dus ik was dom. En het zeker weten ‘ik word juf’ werd weggestopt als een dierbaar en pijnlijk verlangen. Ook op het Atheneum kon ik mijn hoofd niet boven water houden en daarom besloot ik dan maar de HAVO te doen.  De wens om juf te worden was namelijk weer opgelaaid en voor de PABO had je HAVO nodig. Ook dat lukte niet. Ik deed eindexamen waarin ik de examenstof uit mijn hoofd probeerde te leren. Maar ik had totaal geen idee waar ik mee bezig was. Wat ik nog wel weet is dat ik zeer trots was op mijn eindopstel Nederlands. Ik had inspiratie en voelde dat dit echt heel bijzonder was wat ik had geschreven. Toen ik het terugkreeg zag ik dat ik niet op inhoud, maar op spelling en verplichte onderdelen was beoordeeld. Zie je wel…. Ook schrijven kan ik al niet.
Ik zakte.  

Zwitserland werd mijn uitvlucht. Mijn tijdelijke haven om bij te komen én om het verlangen toch te voeden. Twee prachtige kleine dametjes werden aan mijn zorg toevertrouwd en ook hielp ik eens in de twee weken mee op de ‘spielgruppe’ van de jongste. Het was precies de juiste voeding op het juiste moment.

Een jaar later werkte ik in Duitsland in een hotel. Ook een haven waar ik weer andere vaardigheden leerde. Hard werken, creatieve oplossingen bedenken, doorpakken, aanpassen en vooral genieten van het werken met mensen. De juf in mij vond hier een andere bestemming. Ik organiseerde avonden voor echtparen, quizzen, bedacht leuke acties voor het hotel, etc. Ik weet wel zeker dat hier mijn ondernemers-gen is geactiveerd.

Na wat omzwervingen kwam ik uiteindelijk weer terug in Nederland. En hoe mooi het leven is bleek uit het feit dat ik werkte op Urk in een restaurant. En daar werkte in de weekenden iemand die de PABO deed. En hopla! Opnieuw werd mijn verlangen en mijn weten actief. Het bleek dat je zonder HAVO diploma vanaf je 21e toelatingsexamen kon doen. En dat heb ik gedaan. Op de PABO in Emmen ben ik na het examen, wat bestond uit een gesprek en het schrijven van een opstel, aangenomen. En daar mocht ik rondzwemmen. Ja, mijn hele wezen voelde zich als een vis in het water. Met alles. De opleiding, de stages, het beroep, de medestudenten. Wat een fijne tijd.

14 jaar later.
Nu ik dit schrijf zie ik ineens het getal. Ontwikkelingsfasen gaan in sprongen van 7. En twee keer 7 jaar verder stond ik op een kruispunt. Een, wat nu blijkt, zeer essentieel kruispunt. Inmiddels stond ik alweer 10 jaar voor de klas. Van het speciaal basisonderwijs ben ik uiteindelijk op mijn eigen basisschool terecht gekomen als juf. De school waar ik als kind heb gezeten werd mijn laatste station voor een hele nieuwe wending.
Want hoezeer de juf in mij actief was, er was ook nog dat ondernemers-gen. Een gen wat vraagt om vrijheid, om ruimte en om mogelijkheden om eigen keuzes te maken. En hoe lief ik het onderwijs ook had, de ruimte, vrijheid en mogelijkheden om dat wat in mij verborgen lag tot uitdrukking te laten komen was daar niet.

De wending kwam in de vorm van een burn-out. Het vuur was uit. En hoe! Inmiddels moeder van 3 jonge kinderen vroeg het leven mij andere keuzes te maken. En ook nu waren er weer precies de juiste mensen op mijn pad. Wat ben ik tot op de dag van vandaag blij dat ik instinctief wist dat ik ze moest volgen. Deze aanwijzingen. Deze prachtige mensen.

En dat betekende dat ik me, hoe moe en geestelijk in de war ook, inschreef voor een training van 4 dagen. Een intensieve rollercoaster van ervaringen en inzichten.
Eén van de oefeningen was een visualisatie. Sjonge, dat had ik nog nooit gedaan. En met mijn christelijke achtergrond vond ik het ook best wel spannend. Want kon dit wel? Mocht dit wel?
Toch deed ik mee. En wat ik zag tijdens de visualisatie was zo bijzonder. Ik zag mezelf als juf. Maar niet met kinderen. Maar ik deed het voor de kinderen. Ik gaf les over kinderen. Over anders kijken. Over vrijheid. Over zelfstandigheid. Over verantwoordelijkheid. Over het leven. Een beeld wat ik nog niet kon plaatsen, maar wat me wel in beweging bracht en nog steeds in beweging houdt.

Tijdens deze training ben ik wakker geworden. Echt wakker. Ik wist wat ik wilde. Ik had het gezien. Ik had een schop onder mijn kont gekregen en er waren levensgrote spiegels voor mijn neus gezet. Confronterend en precies het juiste voor mij op dat moment.
Niks niet burn-out. Het vuur in mij was weer opgelaaid! Mijn kracht weer volop aanwezig. En ik besloot mijn ontslag in te dienen en een centrum te beginnen. Een centrum waar workshops gegeven zouden worden. Dat centrum, dat werd het niet. Nog niet. Maar ik startte puur intuïtief wel met mijn eigen praktijk. Een praktijk voor kindercoaching. Wist ik veel wat dat was! Het bestond nog niet. Ik had er nog nooit van gehoord, maar toch noemde ik het zo.

En nu komen de ondernemer en de juf samen. Niet de ondernemer en juf in de klassieke zin, maar de intuïtieve ondernemer en de nieuwetijdsjuf. Korter gezegd: de kindercoach in mij was geboren.

Maar wat doet een kindercoach? Geen idee! Ik volgde enkel de energie en mijn intuïtie. En toch werkte het. Zelfs zo dat ik het door wilde geven. Dat werd een opleiding voor kindercoaching. Inmiddels alweer 9 jaar geleden. En stapje voor stapje werd het vak duidelijker en kreeg ik meer inzichten. Ik besef me dat ik een van de pioniers van kindercoaching ben. Ik vergelijk het wel eens met een land, het kindercoachland. Zelf mag ik daar alweer een aantal jaren in rondlopen en kan ik naar hartenlust verkennen en ontdekken.
En ik ben me bewust dat ik maar een fractie van het hele kindercoachland ken. Maar wat ik inmiddels heb ontdekt en gezien deel ik graag met anderen. Daarbij ik spoor iedereen wel aan om niet in mijn stukje land te blijven, maar om ook te gaan pionieren, om verder te zoeken. Dat is wat ons vak nodig heeft.

De tijd waarin wij leven is aan het veranderen te opzichte van de tijd van onze ouders. Waarden en normen van onze grootouders en ouders zijn niet meer van deze tijd. Eigen kracht, Ik-kracht, staat nu centraal.
Jezelf leren kennen was voor onze (voor)ouders koeterwaals. Iets waar zij niets mee konden en kunnen.
Luisteren naar je gevoel en praten over je gevoelens? Dat was ondenkbaar.
Je hart volgen is de term van nu. Dat kenden onze (voor)ouders niet.
Van wie moeten we dat leren als zij dit niet kenden en dus niet konden ontwikkelen? Dat hebben wij volwassenen dus nu zelf te doen! Zelf te ontdekken en eigen te maken. Zodat wij dit weer kunnen doorgeven aan onze kinderen.

Coaching past dan ook zo in deze nieuwe tijd van bewustwording. Logisch ook dat de kinderen hierom vragen. Ze willen niet iemand die ze zegt wat ze moeten doen. Geen leraren die ge- en verbieden. Geen voorbeeldfiguren die klakkeloos doen wat een ander zegt. Ze willen autonoom zijn en authentieke voorbeelden volgen. Leren van mensen die de kunst van het leven verstaan. Mensen die problemen oppakken als levenslessen en hier hun voordeel mee doen.

Kindercoaching is in mijn ogen het beroep van nu maar vooral van de toekomst. Een vakgebied wat nog verder ontgonnen moet worden. Daar hebben we mensen voor nodig. Mensen die durven te pionieren, die het lef hebben op te staan en hun eigen weg te volgen. Mensen die vanuit kwetsbaarheid hun eigen kracht durven te laten zien. Mensen die niet rondhangen in hun pijnlijke verleden, maar die hun levenslessen hebben geleerd uit deze ervaringen, die hun pijnlijke ervaringen hebben kunnen transformeren en die deze lessen mee willen geven aan kinderen.
Kindercoaching heeft dappere helden nodig die kinderen durven te begeleiden vanuit hun eigen levenslessen, inspirators die de kinderen de ruimte bieden om zelf hun lessen te leren. En die prachtmensen mag ik opleiden op het eerste stukje van hun kindercoachpad. Ik mag ze de Magie van Kindercoaching laten zien. En dat is zo’n enorm bijzonder voorrecht.

Om kindercoaches na hun opleiding een plek te bieden heb ik in 2008 Stichting Adiona bedacht en samen met anderen opgericht. Adiona is een beroepsorganisatie voor kindercoaches en kinderyogadocenten.
En omdat kindercoaching ook enorm aan populariteit wint heb ik in 2014 het KinderCoachGilde opgericht. Een kwaliteitsregister voor kindercoaches die ze ondersteunt in hun ontwikkeling. Geen register waar je punten moet halen om geregistreerd te blijven, maar een register op basis van persoonlijk contact en mentor-coaching.

Onderwijs
De juf in mij verlangt nog steeds. Soms wil ik graag weer eens terug voor de klas. Maar dan weet ik, diep van binnen, als waarheid, dat ik nu het werk doe waar ik voor geboren ben. Dat ik nu het pad loop wat voor mij is uitgerold. Ik draag bij met hart en ziel. En natuurlijk kan ik het onderwijs niet loslaten. Er komen veel leerkrachten in de opleiding om kindercoaching te leren en in te zetten binnen het onderwijs. Zo draag ik toch ook weer op die manier bij.

En weet je wat het allermooiste is? Al die kindercoaches en leerkrachten begeleiden heel veel kinderen. Al die kinderen worden zich bewust van zichzelf en hun mogelijkheden. En die kinderen…. Dat zijn de bestuurders van de toekomst.

Dat is mijn droom… ik zie het voor me …. En ik weet het zeker! Kindercoaching draagt haar steentje bij aan een betere wereld. En dat raakt mij! Heel diep van binnen. En dat is waar ik het voor doe!

Jeannette