een Jungiaanse blik op verdriet in beweging

opgegroeid in de Nederlands Hervormde Kerk waar ik me soms wel en soms niet thuisvoelde was muziek wel een van de dingen waar ik heel erg blij van werd. Al vanaf mijn 15e zing ik bij de Euphonion Singers en heb ik bij meer koren gezongen. Het lied wat ik hieronder deel zong ik als puber met hart en ziel. En dit lied kwam zomaar terug in mijn leven... of toch niet zomaar?

In een uitzending van Dreamschool werd ik geraakt door een jongen die zijn frustratie uitsprak: hij voelde zich niet gehoord door zijn mentor. Zijn boosheid laaide snel op, en het was zichtbaar hoe hij in een split second in een patroon schoot. Zijn hele energie veranderde – zijn authentieke zelf verdween en maakte plaats voor een overlevingsmechanisme. Het leek alsof hij via zijn boosheid controle probeerde te krijgen. Onbewust.

Als professional in het werken met kinderen en gezinnen zie ik dagelijks hoe diep de invloed van het familiesysteem reikt. Toch wordt de stem van ouders nog te vaak onvoldoende gehoord, terwijl zij de informatie dragen en kunnen verwoorden vanuit hun familiesysteem. Vandaag wil ik opstaan voor alle ouders en delen waarom hun stem zo fundamenteel is voor het begrijpen van hun kind.

Aangenaam kennismaken. Mijn naam is Jeannette. Ik ben de oudste dochter van mijn ouders. En hier ben ik ongeveer 2 jaar oud.

Al van kleins af aan hoor ik dat als ik ergens binnen kom dat er dan 'veel Jeannette' binnenkomt. Zelf heb ik dat nooit in de gaten. Ik ben zo. Ik voel me dan prettig.

Deze foto is van mijn oudste zoon. Destijds 4 jaar oud. Een heerlijk mannetje die de wereld open en vrolijk tegemoet trad. Eén ding echter had hij ook. Iets wat ik als moeder maar al te goed kende. Aardig zijn, aardig doen, maar vooral mijn best doen. Hij deed precies hetzelfde. Zelfs als ik zag dat het niet nodig was, zelfs als hij grenzen moest aangeven zag ik hem doen wat ik ook nog altijd deed.

Als je aan het woord 'vermogen' denkt kun je misschien vrij snel een link leggen met dat wat bijvoorbeeld op jouw bankrekening staat.

'Eigenlijk voel ik me niet meer zo thuis in mijn relatie'.

Mamaschap, wat vond en vind ik het leuk! Maar wat had ik af en toe ook even iemand nodig. Vooral toen de kinderen klein waren. In de periode dat ik iemand nodig had zocht ik veel op internet. Heb zelfs 20 jaar geleden actief meegedaan op 'mamshoekje'. Deze community bestaat niet meer, maar het was voor mij in die tijd onmisbaar.

Zoals beloofd in het vorige blog over de Magie van voorbij neem ik je in dit blog mee in het proces van afsluiten, loslaten en opnieuw beginnen.

Een tijd geleden had ik met mijn partner een fijn en lang gesprek. Op een gegeven moment zei ik: je vraagt me om me aan te passen en daarmee iets wat voor mij belangrijk is op te geven, op te offeren. Die zin houdt me sindsdien bezig.

In het vorige blog schreef ik over mijn moederschap en het oprecht uitspreken naar mijn kinderen: "Ik heb je pijn gedaan, in de steek gelaten. Dat spijt me."

In een vorig blog schreef ik over de keuzes die mijn ex-man en ik hebben gemaakt ten opzichte van elkaar en onze kinderen. En ja, dat hebben we best heel okay gedaan. Meer dan okay zelfs. Maar vandaag wil ik je meenemen in een ander stuk. Het stuk van moederschap waar ik gekozen heb voor mezelf. En niet voor mijn kinderen.

Vandaag wil ik je meenemen in de keuzes die mijn ex man, de papa van onze kinderen, en ik hebben gemaakt in de zoektocht na de scheiding. Weer een proces van het opnieuw vinden van de plek ten opzichte van elkaar en de kinderen.

Als ouder in een samengesteld gezin is het vaak lastig om je plek te vinden. Het is niet zo makkelijk als het misschien lijkt omdat er zoveel verschillende dynamieken meebewegen. In dit blog deel ik over mijn zoektocht naar mijn plek

Hij keek me aan. Indringend, eerlijk en puur. En vanuit zijn diepe weten zei Jan Jacob: het is voorbij!Ik knikte, ik wist dat hij gelijk had, maar .. wat was voorbij? Ik wist dat hij echt gelijk had. Zo enorm. Het voelde zo waar. En toch? Wat is voorbij?

18 oktober 2021 rond 17 uur.

2022 - Al bladerend door oude fotoalbums kon ik heel veel foto's vinden van mezelf jonger dan 9 jaar. Maar mijn 9 jarige ikje zat er niet tussen. Tot ik op een foto stuitte van mijn klas destijds. En met die foto kwamen herinneringen bovendrijven. Pijnlijke herinneringen. Gevoelens van eenzaamheid en onzekerheid. Maar waarom nou juist die 9 jarige?

Al heel jong wist ik het, ik word juf. Dat voelde ik diep van binnen als een zekerheid die niets of niemand mij kon ontnemen. Ik speelde juf,  voelde me juf, ik zag mezelf als juf, ik was juf. Al heel jong.