In het vorige blog schreef ik over mijn moederschap en het oprecht uitspreken naar mijn kinderen:
"Ik heb je pijn gedaan, in de steek gelaten. Dat spijt me."
We zeggen soms dagelijks 'sorry'. We leren kinderen zelfs sorry te zeggen.
Maar sorry is in mijn ogen krachteloos en zelfs een 'dan ben ik er vanaf want ik heb toch sorry gezegd'.
Sorry zeggen is veelal een gewoonte die zonder enig gevoel wordt uitgesproken. Een woord zonder enige betekenis. Een aangeleerd en door ons voorgeleefd verontschuldigen, een zo hoort dat, zonder zelf de schuld te nemen en de consequentie te dragen. En sorry is in minder dan een seconde uitgesproken.
Wanneer je aandacht brengt naar wat er echt is en tijd geeft aan wat echt gezegd mag worden, dan spreek je uit: 'Ik heb je pijn gedaan, ik heb je niet gezien, ik heb je niet gehoord, ik heb je in de steek gelaten toen je me nodig had. En dat spijt me!'
Erken wat jij op dat moment deed en verbind je met het gevoel wat dit in je oproept (bijv schuldig voelen). En zeg daarna 'het spijt me'.
Je zegt met die woorden: Ik neem en draag mijn schuld. En neem mijn verantwoordelijkheid.
En of de ander jou vergeeft, dat is aan de ander zelf. Daar ga jij niet over.
Maar het leven is vaak verrassend.
Mooie docu! https://www.2doc.nl/documen.../2024/09/kind-van-de-tijd.html
PS zelf een opstelling ervaren? Ik organiseer regelmatig opstellingen in Ermelo of Apeldoorn. En je kunt ook een afspraak voor een privéopstelling maken.
Klik op de button hieronder voor meer informatie.
Reactie plaatsen
Reacties