mijn melanoom, mijn weg, mijn keuzes

18 oktober 2021 rond 17 uur.

We hadden een heerlijke dag gehad samen, mijn bonusdochter en ik. Een wandeling in het bos met bijbehorend diepgaand gesprek bracht ons die middag echt dichter bij elkaar. Toen we thuis waren gekomen begon ik alvast met koken zodat we op tijd konden eten die avond.

Een maand eerder was ik met een klein plekje op mijn arm naar de huisarts gegaan. De huisarts herkende het niet als iets kwaadaardigs, maar besloot toch dat het voor alle zekerheid verwijderd en onderzocht moest worden. Ik zou de week erop uitslag krijgen.

Die week erop geen bericht. In een telefoongesprek met de assistente werd duidelijk dat het waarschijnlijk nog een weekje zou duren, omdat er wat vertraging was. De week erop weer geen bericht. En na wederom een telefoontje van mijn kant bleek het potje met mijn melanoom zoek te zijn geraakt. Of ik zelf even het ziekenhuis wilde opbellen voor meer informatie.
Het ziekenhuis heeft echter protocollen en een ervan is dat je als patiënt niet mag bellen voor informatie. Dat moet via de huisarts. Ik werd dus weer teruggestuurd naar de huisartsenpraktijk. De assistente stelde me gerust en gaf aan alles op alles te zetten om te onderzoeken wat er mis was gegaan.

Het telefoontje

Goedemiddag mevrouw van Kuik, u spreekt met de huisarts. U heeft in september een plekje laten verwijderen en ik bel u op om u te vertellen dat het niet goed is. We hebben het onderzocht en we konden niets vinden, dus we hebben het doorgestuurd naar Utrecht. Daar hebben ze het enorm goed bekeken en ontdekt dat het een zeer kwaadaardige melanoom is. U moet deze week nog naar het ziekenhuis waar ze u verder gaan behandelen. U krijgt een operatie waar ze de plek zullen wegsnijden en van daaruit geven ze u weer verdere informatie.

Mijn wereld stond even stil. Ik vroeg nog aan de huisarts of ik nog bedenktijd had om me verder te informeren, maar hij gaf aan dat het echt echt echt heel snel verwijderd moest worden. En dat het niet niks was. De levensverwachting als ik het niet zou laten behandelen is 5 jaar.

Ik had geen keus

Zo leek het, zo voelde het. Ik mocht me overgeven aan de deskundigheid van de artsen in het ziekenhuis en het enige wat ik kon doen (het was maandag en die donderdag was de ingreep gepland) was om me voor te bereiden op fysiek, mentaal en emotioneel niveau.
Met een hele lieve en dierbare vriendin heb ik de woensdagmiddag voor de ingreep mij voorbereid. Ik voelde me omringd door liefde, door kracht. Ik voelde me gedragen door een immens liefdevolle energie. En ik was klaar voor de ingreep.

In het ziekenhuis mocht gelukkig mijn man Erik mee. Dit was niet helemaal logisch omdat de maatregelen (corona) nog speelden. Maar gelukkig was hij erbij.

Ik maakte verbinding met de verpleegster. Zocht contact met de dermatoloog die de melanoom zou verwijderen en ik gaf me over aan hun liefdevolle en deskundige handen. Wat voelde ik me goed! Dit was de juiste keus. Het was goed.

En toen kreeg ik wederom geen keus, maar koos wel... en anders

De week erna mocht ik weer naar het ziekenhuis en bleek dat de melanoom zodanig van grootte was dat ik voor verder behandeling moest komen. Er moest een gesprek met de chirurg komen voor de poortwachterklier-procedure en om een nog groter stuk rondom de melanoom op mijn arm weg te halen. Dit zou een pittige ingreep worden en het herstel zou wat langer duren, omdat de plek waar de wond zat een kwetsbare plek was omdat er zoveel spanning op staat.
Ik vroeg aan de chirurg wat de precieze uitslag van de eerste ingreep was. Dat had hij niet zo paraat en hij begon opnieuw de procedure te vertellen. Ik vroeg vervolgens waarom dat nodig was en hij kwam met preventieve maatregelen en statistieken. En onderzoek had uitgewezen dat.
Omdat de arts een mondkapje op had en eigenlijk weinig tijd en ruimte had voor ons gesprek was de verbinding zoek. Ik was mevrouw de melanoom en niet Jeannette van Kuik. Ik was de dame die preventief behandeld moest worden omdat de protocollen dit uitwijzen en niet Jeannette van Kuik die meer wil weten over haar eigen lichaam.

Mijn keus
Zoals je wellicht begrijpt kwam ik niet zo prettig thuis van dit gesprek. Ik was in de war. Er was nogal wat gebeurd de afgelopen week en mijn intuïtie die normaal ook heel sterk is vertelde me ook dit keer dat ik een andere weg kon gaan. Ik besloot het ziekenhuis te bellen om alle behandelingen verder te stoppen.
Ik kreeg een mooi verhaal dat dit gevaarlijk kon zijn en dat ik te jong was om vroeg te overlijden. Ik trilde toen ik de telefoon had neergelegd. Had ik het dan toch mis? Mijn hoofd en mijn hart draaiden overuren

Het mooie is dat op dat moment vanuit de mooiste personen informatie komt die behulpzaam was. Zo bracht mijn aanstaande schoonzoon mij op het pad van Robbert (www.canshaman.com), een sjamaan die werkt met pure cannabisolie. Een heerlijk en eerlijk gesprek volgde en ik kreeg mijn eerste flesje cannabis om te gaan ervaren of dit iets voor mij was. Het gesprek ging over de onderliggende thema's die ik met mij meezeul. Een daarvan was 'loslaten' en 'overgave'. Tja, ik heb best moeite met loslaten en tegelijkertijd vind ik het echt zo'n bluhg term. Iedereen zegt zo makkelijk 'je moet loslaten', maar waaahhh hoe dan?

Volgens Robbert kon ik dit thema meenemen met het innemen van het plantmedicijn. Dus ik ben diezelfde avond gestart.

Jak! Wat is dat vies! Ik begon met 1 druppel voor het slapengaan en mocht uiteindelijk uitbouwen naar zoveel druppels als ik voelde dat nodig was. 

Ik sliep als een roos die nacht. En de rest zal ik je besparen, want met meerdere druppels (THC en CBD) kun je behoorlijk van de wap raken ;). Mijn gezin heeft leuke momenten met mij meegemaakt.

Tot op de dag van vandaag heb ik de begeleiding van Robbert en gebruik ik nu 2 of 3 druppels voor het slapengaan.
Wellicht leuk om te weten dat ik een podcast met Robbert heb opgenomen. Onderaan deze blog zal ik de link plaatsen.

Opstellingen

De week erop mocht ik bij de Zomerhof met Nathalie Steffens een opstelling doen waar mijn melanoom werd opgesteld.
Naar voren kwam een heel kwetsbaar en diep weggestopt verdriet.
Mijn vader was overleden toen hij 51 was. En ik was 5 dagen voor de diagnose op 13 oktober 52 geworden. Ik was dus ouder dan mijn vader. In de opstelling werd zichtbaar dat ik het zo lastig vond om ouder te zijn dan mijn vader is geworden. En de zin: papa mag ik leven? bracht een intens verdriet naar boven. 'Papa mag ik leven?' mocht ik transformeren naar : ik leef papa, ik leef! En terwijl ik dit opschrijf biggelen de tranen weer over mijn wangen. Ik mis mijn papa zo. Het is dit jaar alweer 25 jaar geleden.
En zijn overlijden bleek met mijn melanoom samen te hangen.

Ik voelde dat er meer nodig was

We hadden een gezellig middagje met vriendinnen en een van hen had overal plakkertjes op haar lichaam. Mijn hele lichaam resoneerde. Ik voelde dat dit weer iets was waar ik meer van moest weten dus ik vroeg haar wat het was. Ze was bij acupunctuur geweest. En alles in mij wist... daar moet ik ook heen.

Dus thuisgekomen ben ik direct gaan googlen en kwam terecht bij Marcelle de Boer in Apeldoorn ( www.praktijkmhdeboer.nl ). Het bizarre was dat ze mijn nicht en mijn collega kende en dat ze met hen een sjamanenopleiding had gevolgd bij Gwen Floch en die kende ik weer van onder andere een vuurloop. Haar levensloop (beschrijving op de website) was herkenbaar voor mij, dus ik besloot te bellen.

En het voelde zo kloppend dat ik ben begonnen met behandelingen bioresonantie in combinatie met acupunctuur.

Elke 3 weken word ik helemaal doorgemeten en krijg ik dmv de acupunctuur en de resonantie behandelingen.

Wat bleek?

De melanoom zat op de darm- meridiaan. En daar zat het werkelijke probleem. Niet mijn arm, maar mijn darm. En okay, ook mijn lever en mijn longen lieten zien dat er werk aan de winkel was.

Darm en longen en deels ook de lever gaat over binnen en buiten. Gaat over opnemen en verwerken/ verteren. En tijdens de sessies werd meer en meer duidelijk hoe ik in mijn patronen veel en veel te veel opneem wat niet van mij is. Dat ik maar zorg en geef. En dat voor mij laten zorgen niet in mijn agenda past.
En wederom is daar het loslaten, de overgave. Ja, ook ik ben belangrijk en van waarde. Ik hou zoveel van mensen en helemaal van kinderen en ik werk zo hard aan een mooie en betere wereld, maar ik was de leukste persoon gewoon domweg vergeten, IKZELF.

En dan sta je daar als 52 jarige. Ik mag voor mezelf zorgen en ik mag voor me laten zorgen. Pfffff dat is een dingetje hoor. Een patroon van 52 jaar doorbreken is een fikse klus. Maar .. ik ben er toch aan begonnen.

Met hulp van mijn therapeut waar ik elke maand heen gaan, met steun van Robbert en de cannabis, met de begeleiding van Marcelle met acupunctuur en bioresonantie, met de steun van de familieopstellingen bij Nathalie en bij mijn lieve vrienden Sander en Janny. Met de liefdevolle support van ons team van de Magie van Kindercoaching, mijn vriendinnen voor het leven.

Maar vooral, en ik schiet alweer vol als ik het schrijf, met de liefde van mijn mama die mij ziet en hoort. Die mij begrijpt zoals een moeder haar kind begrijpt, ook al ben ik intussen geen kind meer, ik blijf haar dochter.
Met de liefde van mijn kinderen waar ik zo intens van hou.

Maar bovenal ben ik dankbaar voor de onvoorwaardelijke liefde van mijn man Erik. Zijn steun is van levensbelang.

de huisarts
In mei kreeg ik wederom een telefoontje van de huisarts. Die ochtend was ik met mijn dochter bij hem geweest omdat zij gevallen was en even voor alle zekerheid een check-up nodig had.
Dag mevrouw van Kuik, uw huisarts hier. We hebben elkaar al lange tijd niet gezien... ik viel hem in de rede en vertelde hem dat ik die ochtend nog bij hem was geweest.
De arts vervolgde: van het ziekenhuis heb ik een brief ontvangen dat u behandeling hebt geweigerd en ik vroeg me af waarom.
Ik deelde met mijn huisarts (die mij dus niet kende) welke keuzes ik had gemaakt en probeerde uit te leggen waarom en wat.
Mevrouw begrijpt u wel dat de levensverwachting 5 jaar is? Ik moet u dit als deskundige wel vertellen. Ik hoop dat u dit begrijpt.

BAM! die kwam wel binnen en wederom trillend heb ik de telefoon neergelegd, weliswaar bij mijn standpunt gebleven dat ik het niet verder ging zoeken in de reguliere hulp.

Hoe gaat het nu?

De behandelingen bij Marcelle slaan goed aan. Mijn darmen en longen gaan de juiste kant op. De kanker is weg. En de lever is ook langzaamaan weer de juiste richting op aan het bewegen. Die lever heeft het nog even zwaar, maar ook dat komt goed.
De cannabis is nog steeds het meest vieze wat ik heb geproefd, maar ik neem het trouw iedere avond.

Ik ben bijna een jaar verder en mijn hoofd en hart (intuïtie) draaien nog steeds op volle toeren. Elk plekje op mijn lichaam brengt weer een schrikreactie teweeg.

Ik merk dat ik pas nu toe kom aan het emotioneel verwerken van alles. Dit vraagt veel energie (huilbuien luchten op, maar kosten ook het nodige).

Mijn eetpatroon is aangepast en de meest leuke dingen kan ik niet meer eten of drinken. Ik verdraag minder.
En soms vliegt het me aan en raak ik innerlijk in paniek. (okay die 'somsen' zijn best vaak).

Maar diep van binnen voelt mijn weg de juiste.

Voel ik me krachtig en sterk.

En weet ik dat er voor me gezorgd wordt. Hier op aarde en vanuit de hemel.

De link naar de podcast: https://open.spotify.com/episode/0p76y7JUUcb3WqEIz97aJt?si=e88d1e0f33c942d3